Een tijdje geleden werd ik tot mijn grote verrassing door provincie Overijssel benaderd of ik op de cover wilde staan van hun Cultuurmagazine. Ze hadden van mijn gedichten en liedjes gehoord en waren daar enthousiast over.
Ze koppelden me aan de bijzondere fotografe Femke Teussink die me goud schminkte,
zodat ik er uit zou zien als een levend Oscar beeldje en Tadaah hieronder het resultaat:
Tijdens NNENN repetities met Tonny zag ik per ongeluk zijn hand door mijn glas heen
pianospelen. Een spontaan fish-eye effect! Hallelujah! 
Op straat loopt een oudere man met volle grijze baard en dito muts recht op zijn hoofd.
Zijn oren steken er onderuit, alsof ze hebben besloten vandaag niet mee te werken,
alsof ze hebben besloten vandaag wat van de wereld te zien, hoe grauw die ook is.
De man kijkt aandoenlijk knorrig en ik betrap me op de gedachte: “Ze bestaan nog: kabouters!”
We lopen niet, we dansen
we praten niet, we zingen
we ademen niet, we hijgen
we denken niet, we doen
het
met
elkaar.
Het regent. Ik sta op perron 1 van station Deventer.
zing voluit over “love has gone wrong”,
bekijk de witte lijnen voor blinde mensen en
wens me badeendjes voor in de dakgoot.
Dan stap ik de trein in om op mijn gemak mensen te observeren,
bomen te zien waaien en rivieren met mijn ogen te volgen.
Een dode gans drijft in de sloot, stijf als een boomstronk, met zijn kont omhoog.
Ik ben op weg naar de tandarts in Enschede,
waar ik nu ruim een maand niet meer woon.
Sinds kort heeft hij een gat in zijn dak waar doorheen je de lucht kan zien.
“Dat is mooi”, zegt hij, “als het sneeuwt of stormt. Het leidt af van de pijn.”
Hij vertelde ooit over zijn reis naar Egypte.
Dat leidde ook af van de pijn, beter zelfs dan het gat in zijn dak.
Mijn vader is meubelmaker.
Als kind bouwde ik torens van zijn blokken en
sliep ik in een bed van zijn hand. Mijn ouders eten nog steeds aan een grote tafel
bestaande uit oude balken van hun vorige keuken.
Hout is fijn. Het ruikt lekker, je kan er van alles mee maken en het doet ook nog eens je kachel branden.
Soms verstoppen zich er vogels in, zoals vandaag.
Zij
Ogen die overal door
heen lijken te kijken
met glas niet te breken
boven iedereen uit
een vleesetende bloem
met wimpers als waaiers in een
zonloze zomer
glimmende puntjes
in goudgroen lava
geen afkeer te velen
geen bed mee te delen
jaloersmakend nonchalant
een vleesetende bloem
met wimpers als waaiers in een
zonloze zomer
ja zij is iemand die op niemand lijkt
behalve op haar moeder
die zal voortbestaan in haar
en zij zal haar verspreiden
Vandaag ben ik knetterhard van de trap gevallen in mijn nieuwe huis in Deventer.
Eerst gleed ik nog rechtop als een drilboor de treden af, later knalde ik met mijn kop naar voren tegen een plaat. Tijdens de val had ik een stoffen tasje met daarin wierookstokjes in mijn hand en dacht ik: “Ik hoop dat ze niet breken.”
Ze zijn met een flinke bult geluk niet gebroken en ik ook niet. Toegegeven; mooi is hij wel, die trap, met daarop Tonny.
