Lieve mensen, Zaterdag 2 november mag ik in theater de Fazant avondvullend zingen, spelen, en tonen wat er zoal is ontstaan in het afgelopen jaar, waarin ik mezelf compromisloos de ruimte gaf om nieuw werk te maken. Het zou weleens de try-out van mijn nieuwe voorstelling kunnen blijken te zijn geworden en Wennen aan het donker is de titel.

Een greep uit mijn ervaringen: in een tentje in een leeg winkelpand bivakkeren om een week lang voorbijgangers in taal en poëzie te vatten (De Ruimte), in een Pools hotel verblijven met medemuzikanten uit Nederland, Duitsland, Oekraïne en Polen om daar zonder enig plan samen muziek te maken en te praten over wat ons bindt (The Playground Residence), me opsluiten op zolder om daar met fotograaf en mede-dwaler Erwin Zijlstra een doka van mijn zolder te maken, een prozacursus van Niña Weijers volgen (Bibliotheek Deventer) en een eerste audiofictie werk maken in de vorm van een geluidscollage van 10 jaar ingesproken dromen bij het wakker worden (Schelp/MIMIK).

Hoewel ik het mezelf lange tijd toestond dat het allemaal ‘niets hoefde te worden’ en ik vooral het plezier (en de beklemming) van werken in vrijheid wilde hervinden, van ontdekken en onderzoeken, samenwerken (André Manuel, STROOM, Eva Schuurman), dwalen en soms verzuipen in de mogelijkheden, ontstaat er nu geleidelijk iets waar alles in elkaar valt; liedjes, beelden, teksten en een thema.

Dit alles betekent niet dat ik voorlopig thuis blijf, maar wel dat ik bij een toekomstige residentie gerichter kan zoeken en aanvullen op wat er al is ontstaan. De titel van mijn vorige voorstelling was Muntjes duiken tussen haaien. Wennen aan het donker is hierop het logische vervolg. Hoog tijd om (zee)monsters te verkennen en licht te werpen op de plekken waar dat al lang niet scheen. Kom gerust en neem je schaduw mee!

Doe je ogen dicht om te wennen aan het donker
Ik blijf bij je, naast je zitten op de rand van je bed,
zeg maar wat je hebt gedroomd