Alles

Binnenste(b)uiten

13 september, 2015

Op 13 juni 2013 ben ik afgestudeerd aan de ArtEZ popacademie in Enschede.
Mijn afstudeervoorstelling getiteld Binnenste(b)uiten vond plaats in een oude TenCate fabriek op het Indië terrein in Almelo. In de fabriek stond een enorme tent van gaasdoek waarop clips werden geprojecteerd die ik in samenwerking met filmmaker Johan de Ruijter had gemaakt. In de fabriekshal hingen foto’s van onder andere mijn reis door Scandinavië als Vrije Minor van mijn studie Singer&Songwriter. De foto’s waren allemaal op een andere manier belicht en op een andere manier opgehangen, om hun karakter te versterken en van elke foto een eigen wereldje te maken. Bij het tot stand komen van de voorstelling heb ik veel hulp gehad van o.a. Nick Slot van theatergroep Hydra. Zoals altijd had ik in de overdaad van keuzes moeite om de beste foto’s te kiezen. Hij gaf me de tip gaf om er tijdsdruk aan te koppelen door een stapeltje foto’s te pakken en deze zo snel mogelijk op een stapeltje links (ja) of rechts (nee) te leggen. Als er geen tijd is om na te denken bij je keuze, kies je wat je echt het mooist vindt, zonder angst voor de mening van anderen. Op die manier leerde ik intuïtievere keuzes te maken. In de keuzes voor de foto’s van ons aanstaande NNENN album heb ik me ook vaak op een vergelijkbare manier laten leiden. Ik kan nog wel uren praten over de totstandkoming van de voorstelling, de mensen die me hebben geïnspireerd en geholpen en wat het voor me heeft betekend, maar de reden voor deze post is het feit dat ik een gedicht terugvond die de kernvragen van de voorstelling bevatten. Die wil ik graag met jullie delen.

—–

Binnenste(b)uiten

Wat maakt binnen binnen?
En wat maakt buiten buiten?
Het zuchten van de zee?
Regen op de ruiten?

Is binnen de opluchting die je voelt
na een donkere fietstocht richting huis
wanneer je hart weer rustig slaat
en je beseft: ik ben weer thuis?

Kan het fluisteren van de wind
het waaien van de bomen
het ontwaken van een bos
via de ramen binnenkomen?

Ben je binnen als je in een tent bent
of is een tent nog buiten?
Wie mag je huis van binnen zien?
Wie zal je buiten sluiten?

Neem je iemand mee naar binnen
naar binnen door je huid?
En als diegene in je hart zit
kan die er dan nog uit?

Affiche Binnenste(b)uiten

Tijd voor Taal

11 september, 2015

Soms moet je iets schrijven wanneer het vers is, zodat de details van de indruk niet de kans krijgen om te vervliegen. Daarom schrijf ik dit nu. Vanmorgen heb ik in de bibliotheek een workshop gegeven. Het was in het kader van de week van de alfabetisering en daarnaast was het onderdeel van het Taalcafé dat daar wekelijks plaatsvindt. Het Taalcafé is een initiatief om mensen van verschillende culturen met elkaar in verbinding te brengen. Ik had geen idee wat ik kon verwachten; Ik wist alleen dat er mensen op af zouden komen die het Nederlands beter onder de knie wilden krijgen, dat ik een paar gedichten zou voordragen en een workshop zou geven over taal.

Rond 9:00 druppelden de eerste deelnemers binnen. Ietwat verlegen keken ze uit hun ogen. Ze leken wat bang om van zich te laten horen en wisten op hun beurt niet wat ze van mij konden verwachten. Ze kwamen van het AZC (asielzoekerscentrum) in Schalkhaar en waren allemaal ergens anders geboren, de een in Ethiopië, de ander in Syrië, weer een ander in Kroatië etc. Gerangschikt op hun beheersing van het Nederlands gingen ze in groepjes aan tafels zitten en ieder groepje had een begeleider die dingen kon vertalen wanneer ik te snel praatte of onbegrijpelijk was. Toen iedereen zat, stelde ik me voor en zong ik een liedje. Ik zag ogen oplichten, dat was mooi om te zien. Toen ik twee gedichten had voorgedragen, was het tijd voor actie van hun kant. Ik vroeg ze om het woord “taal” in hun eigen taal te zeggen en riep mensen naar voren, maar ze begrepen me verkeerd; Ze begonnen de groep in hun eigen taal toe te spreken. Dat was eigenlijk nog veel interessanter dan zo’n los woordje. Zo kregen we allemaal de kans om die vreemde klanken te horen. Ik vroeg ze om te vertalen wat ze hadden gezegd en hoorde opvallend vaak de woorden: “Ik ben dankbaar om hier te zijn” -al zal ik natuurlijk nooit weten of dat werkelijk is wat ze zeiden; sommigen van hen keken wel erg stiekem naar hun vrienden terwijl ze praatten- ;)

Later deden we een associatie oefening op het begrip “tijd” waarbij ik hun associaties op het bord schreef. “vakantie” en “te laat” waren favorieten. De laatste opdracht was om die losse woorden met elkaar te verbinden en daar verhaaltjes van te maken. Toen begon het echt; Iedereen kwam met zijn eigen associaties en zijn eigen manier van schrijven. Ik merkte dat de groep gaandeweg losser werd en dat de mensen geleidelijk meer over zichzelf met mij en met hun tafelgenoten deelden. Een jongen eindigde zijn verhaal met de zin “In de ochtend word ik wakker”. Hij wist niets meer te vertellen. Ik vroeg hem wat hij dan deed als hij wakker was. “ontbijten” zei hij, waarop ik hem vroeg wat hij dan at. “een tosti!” riep hij uit, blij dat hij weer een nieuwe richting voor zijn verhaal had. Toen Mulu zijn verhaal voor zou dragen, vroeg hij me of ik er piano bij wilde spelen. Dat deed ik en plots begon hij tot ieders verrassing te zingen. Hij keek lichtelijk rebels en trots als antwoord op onze verbaasde blikken. Zijn lied was in allerlei kwart tonen. Mijn (westerse) harmonieën waren niet toereikend, waardoor ik er maar gauw mee ophield. Toen hij uitgezongen was, wilde hij schielijk naar zijn stoel lopen, maar we hadden hem door en ik vroeg hem zijn verhaaltje voor te lezen. Dat deed hij verlegen, een heel verschil met de manier waarop hij gezongen had. Na hem kwam Vladimir, een oudere man uit Armenië die, sinds ik hem had verteld dat mijn opa een beetje Armeens bloed had, een ontembare stroom van verhalen aanboorde over Armenië, de ark van Noach en de sneeuw op de bergen bij zijn huis. Hij was de verteller van de groep. Hij liep naar het bord, ging klaar staan en begon toen ook te zingen. Trefzeker was het. Troostend. Als laatst droeg een vrouw voor. Ze had met haar tafel een gedicht gemaakt. De flarden die ik me daarvan herinner zijn: “Kinderen brabbelen in hun moedertaal…  lichaamstaal, gebarentaal, het gaat om communicatie”. Dat het inderdaad om communicatie gaat, of dat nou met of zonder woorden is, besefte ik vanmorgen sterk. De muziek van de mannen waren recht mijn hart in gegaan, al kon ik geen van de woorden verstaan.
Aan het einde van de workshop kwam Mazen met ondeugende ogen en een stoer loopje -van wie ik aan het begin dacht dat hij de workshop nog weleens zou kunnen saboteren-, naar me toe. Hij nam mijn hand in zijn beide handen en zei tot drie keer toe: “ontzettend echt bedankt”. Ik zag dat hij het meende en het raakte me, omdat ik juist hem en met hem de hele groep wilde bedanken. Ik vond het zo bijzonder om te zien hoe ze zich gaandeweg het uur hadden geopend, hoe ze hun best hadden gedaan en hoe respectvol ze met me waren omgegaan.

Toen ik Mulu had zien stotteren voor het bord, onwennig met de woorden, dacht ik eraan hoe graag ik zijn onzekerheid weg zou nemen. Ik zou de mensen het gevoel willen geven dat ze alles mogen zeggen, fouten mogen maken, dat ze mogen struikelen over de woorden. Ik zou ze willen laten inzien hoe grappig en begrijpelijk het is dat ze dokter als doktor schrijven. Sommigen van hen kennen het verschil tussen de p en de b nog niet, omdat die er vanuit hun perspectief (helemaal in vergelijking met de complexiteit van bijvoorbeeld het Arabische schrift) hetzelfde uitzien. Hun “fouten” kunnen ons een heleboel leren over onze taal en ik ben blij dat ik dat vanmorgen heb mogen inzien.

11958111_458002921070389_7196698066164736613_o (1)

Tags: , , ,

#2 De fontein (+ foto + filmpje)

10 september, 2015

Ik heb een nieuw stadsgedicht geschreven! Over de fontein op de Brink dit keer:


De fontein

Ik kijk naar de fontein
met het zilvergroene water.
De engel blaast het uit een schelp.
Hij kijkt of hij gezopen heeft
wat waar zou kunnen zijn;
er liggen blikjes aan zijn voeten.

De leeuw mikt in de kelk.
Zijn kop geklemd in een patrijspoort,
zijn lome ogen groot.
Wie weet was ooit het plein een zee
en de fontein een boot.

In het wit staat onze stadsmaagd
haar jurk te beschermen
en vrede te stichten
opdat zij niet meer wordt gesloopt.

Van bovenaf beziet ze ons,
zonder op ons neer te kijken.
Wie zou er in haar tempel wonen?

Er horen ook een foto en een filmpje bij. De foto maakte ik op een dag dat er regenbogen in de lucht zaten en je de stadsmaagd in de plassen weerspiegeld zag.

Wilhelmina

Nieuw Youtube kanaal :)

10 september, 2015

Sinds vandaag heb ik een nieuw YouTube kanaal genaamd: Filmpjes door Johanneke ter Stege aangemaakt speciaal voor grappige of bijzondere momenten die ooit zijn gebeurd. Zo is er een filmpje van hooibalen in Frankrijk, een ei waarop getekend is, een enorm varken in een carnavalsoptocht en stofzuigers op de Zwarte Cross.
Ik wil graag leren stop-motion filmpjes te maken, omdat ik daar al lange tijd ideeën voor heb en enorm geïnspireerd ben door filmmaker Michel Gondry. Het zou ook megatof zijn als ik op een gegeven moment voor mezelf of NNENN clipjes kan maken en de werking van beeld op geluid en vice versa helemaal kan onderzoeken. Nou weet ik dat ik ook moet denken: Alles op zijn tijd, er is nog zoveel wat je wil leren; je kunt niet alles tegelijk, maar dit is in ieder geval een eerste stap :)

Tags: , , ,

Schreeuwen in de microfoon

8 september, 2015

Toen ik nog in Limoensneeuw speelde is er eens door fotograaf Rene Damkot een foto van me gemaakt. In die tijd was ik veel bezig met het spiegelen van foto’s, wat ik bij deze dus heb gedaan. Nu doe ik dat iets minder, maar ik vind het nog steeds tof om te zien wat er gebeurt met een beeld als je het spiegelt en vooral welke vormen dan ontstaan.

Hanne schreeuwen van binnenuit

Tags: , , , ,

#1 Ik wil over de IJssel schrijven

5 september, 2015

Vandaag ontstond mijn eerste Deventer Dichter gedicht.

Ik wil over de IJssel schrijven

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar hoor een oude heer vertellen
dat hij gister zijn eerste biertje dronk:
”Het smaakt naar azijn met bruine suiker”,
vertrouwt hij de verkoper toe.

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar koop een kaart van een chimpansee,
omdat die aan mijn nichtje doet denken
-al verwoord ik dat anders naar haar vader-

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar buiten blaast een meisje grote bellen in de steeg.
Je ziet de paraplus erin, ze zweven tot ze knappen.
Ik vind mijn camera te laat, alweer iets wat verloren gaat.

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar in de bieb daar schijnt de zon.
Ze hebben er cake op gouden bordjes
en films met dansende lijken.

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar vrees dat het te laat is;
ga er zelf maar kijken.

—-

Tags: ,

Coaching tot coach

26 augustus, 2015

Een tijdje geleden ben ik door Popsport benaderd om coaching te geven. Mij werd singer-songwriter Rosalie Meijer toegewezen en dat beviel ons beiden zo goed dat we met elkaar samen blijven werken nu ze het landelijke traject in gaat. Ik merk dat ik een-op-een lesgeven superleuk vind en herken veel van mezelf in haar, dat maakt dat ik dingen kan zeggen die werken en dat maakt het inspirerend om te doen. Ze is enorm gemotiveerd, wat het vuur in mij ook aanwakkert, een mooie wisselwerking. Gisteravond was ik op weg naar Utrecht. Daar zou ik samen met andere landelijke coaches via Popsport een coaching om coaching te geven van Jack Pisters krijgen. Eenmaal in Utrecht besloot mijn telefoon om de navigatie opeens uit te schakelen. Het regende enorm hard. Ik kon de organisatie niet bellen, want ik had hun nummer niet. Net toen ik dacht: shit, wat nu?, kwam vanaf de roltrap Minem, een meisje dat ik uit Utrecht ken, aangelopen. Het was grappig en heel fijn. Ze kon me de weg vertellen en wenste me succes. De coaching was leerzaam en het was leuk om de andere coaches te leren kennen. Gaaf om van anderen te horen wat zij belangrijk vinden in het lesgeven, samen te concluderen hoe moeilijk het soms is, los te laten hoe je zelf iets zou doen en enkel te kijken wat voor de act die jij coacht werkt en te leren hoe je om kan gaan met een band dynamiek waarin de bandleden allemaal hun eigen mening en niveau hebben. Ik bleef nog wat na plakken en zag toen tot mijn schrik dat ik nog maar 14 minuten had voor de laatste trein naar Deventer zou vertrekken. Ik sprintte  als een gek naar het station. Daar wilde ik inchecken, maar bleek mijn saldo te laag. De OV oplaad machines stonden een heel stuk terug. Ik had er geen tijd meer voor, dus rende naar de trein in de hoop dat het toch op de een of andere manier goed zou komen. Totaal bezweet kwam ik aan, net op tijd. Ik wendde me tot de conducteur en legde mijn situatie uit. Die zei dat ik dan bij hem een kaartje moest kopen met €35,- boete. Ik baalde een beetje van mijn eerlijkheid en zei “oké”, waarop hij me nog eens aankeek en zei: “Ik zal zien wat ik kan doen, ga maar zitten.” Bij het controleren van de kaartjes deed hij net of ik er niet was, heel lief. Ik ontmoette een leuk meisje in de trein die enorm van electronische muziek bleek te houden en me mierzoete rosé aanbood en ik bedacht me dat de wereld zo slecht nog niet is.

Benoemd tot Deventer Dichter

3 augustus, 2015

Het staat in de krant dus is het waar: Sinds afgelopen zaterdag 1 augustus mag ik me officieel de nieuwe Deventer Dichter noemen. De benoeming die op Het Tuinfeest plaats vond, was bijzonder. Het raakte me wat de wethouder uit het juryrapport voorlas en ik vond het heel mooi dat de mensen in het publiek zo welwillend naar me keken, ze leken het me oprecht te gunnen. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen hoe vereerd ik me voel en hoeveel zin ik heb om aan de slag te gaan. Mijn voorganger, de zeldzaam vriendelijke 87-jarige Herman Posthumus Meyjes, vertrouwde me na afloop toe dat hij om het verschil in leeftijd tussen ons wat aan te dikken een ouderwets gedicht had voorgedragen; ik had om dezelfde reden mijn hiphop pet opgezet (en omdat ik dan iets had om onder te schuilen, omdat ik stiekem best zenuwachtig was) Al met al was het een heftige dag, helemaal omdat ik ’s avonds nog drie keer de voorstelling Andermans Bloed met Eva van Pelt in theater Bouwkunde heb gespeeld. De rest kun je allemaal lezen in De Stentor, met dank aan Liselotte Kolthof voor de foto en Harry Hekkert voor het artikel.

PS: Het is niet mijn bedoeling om de markt in Enschede af te kraken; dat het er daar luidruchtiger aan toe gaat dan in Deventer op de markt vind ik juist leuk!

20150803-De-Stentor---Onontdekt-pareltje-aan-de-IJssel-(web)

Tags: , ,

Vloekend blauwe lucht

30 juli, 2015

Het voelt of ik dit niet mag typen, omdat het zo oneerbiedig naar de zon staat die dan zo zijn best doet en het gras dat dan ook zo zijn best doet, maar, om eerlijk te zijn vind ik dat een strakblauwe lucht enorm vloekt met hel groen gras. Ik vind bijna alle dingen in de natuur mooi; vogels, bloemen, jungle, strand, moeras, prairie etc. maar dat vind ik dus best wel lelijk. Daar liet wie die blauwe lucht in combinatie met dat groene gras ook maar heeft bedacht een steekje vallen naar mijn idee. Wat ik wel heel mooi vind is een dreigende lucht in combinatie met fletsgroen gras. Iets wat ik vanmorgen zag. Ik werd wakker en dacht: “Ik ga douchen en dan meteen fietsen, voordat het kan gaan regenen.” Nou, het is gelukt:  ik was vlak voor de bui weer thuis. Ik vond ook nog een verfvlek op het fietspad in de vorm van een J en vroeg me af of ik misschien een narcist ben dat ik daar meteen een J in zag, want toen ik Tonny de foto liet zien zag hij er niks in. Alleen een witte vlek op het fietspad. Verder was er nog een rood-wit paaltje rondom begroeid met witte bloemetjes. Alsof die bloemetjes het zielig vonden voor dat paaltje, dat die in zijn eentje op dat fietspad stond. Ik denk dat ze hem een beetje gezelschap wilden houden. Oh en er waren ook allemaal afgewaaide takken in het park. En niemand zat op de bankjes om daarnaar te kijken. Ook wel weer zielig voor de bankjes. En voor die takken helemaal klote: Scheur je af, lig je te creperen op de grond, bekommert geen ene hond zich om je, omdat ze bang zijn voor een beetje regen. Nu maar duimen voor mooi weer. Helemaal voor aanstaande zaterdag, wanneer we (Eva van Pelt en ik) Andermans Bloed spelen tijdens poëziefestival Het Tuinfeest in Deventer. Hier de LINK.

PS: Als je goed kijkt zie je ook nog een bijna verstopte trein in de foto. Goed zoeken! ;)

dreigende lucht en trein

Tags: , , ,

Zijweg-gedicht

15 juni, 2015

Als we dan toch bezig zijn; hier het zijweg-gedicht dat ontstond
toen ik eigenlijk over iets anders wilde schrijven:

————
mijn hart

mijn hart is een op hol geslagen kudde wilde paarden
gevangen in een discozaal botsen ze met muren
breken ze hun poten maken scheuren in de wand

ze weten van geen uitgang
bijten ieder die ze voert
omdat ze niet willen eten
maar los willen breken

Tags: , ,