Wanneer ik na een lange dag vol indrukken thuiskom, is het eerste wat me begroet de stilte, vaak gevolgd door een onbehagen in mijn buik en de gedachte dat ik geen energie heb voor alles wat ik moet- en wil doen of dat het me hoe dan ook niet zal lukken. Het is dan net of ik niet weg ben geweest; ik schiet terug in het gevoel dat ik had voor ik vertrok, alsof het op me heeft gewacht als een eenzame hond, of een kind dat te groot is om aan mijn benen te hangen, maar het toch doet. Volgens de moeder van een vroegere leraar is de mens niet gemaakt om alleen te zijn en bij thuiskomst geloof ik dat, hoewel ik evengoed tegen deze theorie vecht; ik wil comfortabel met mezelf zijn zoals ik dat vroeger kon zijn, desnoods dagenlang. Ik wil de mensen om me heen niet misbruiken als vulmiddel voor mijn tijd, wanneer ik deze als een leegte ervaar.

Als het me lukt, na thuiskomst mijn ogen te sluiten en rustig in- en uit te ademen om wat zich aandient toe te laten, kan mijn moedeloosheid verdampen, vind ik vrede en word ik lichter. Dan besef ik dat ik het nodig heb, de opgedane indrukken te verwerken. Ze moeten opgeborgen worden zodat ik weer nieuwe  kan ontvangen. Dit lukt me vaker niet dan wel, maar elke overwinning verdient beloning en brengt me -zo hoop ik- dichter bij werkelijke rust. Op slechte momenten blijft het sluimeren om op te duiken wanneer ik even geen muziek luister, schrijf, werk of met mensen ben. Soms vind ik het gek dat ik me van dit alles al lange tijd bewust ben, maar er toch mee blijf worstelen. Volgens mij is het een illusie dat je op een dag bevrijd bent van al je kwetsbaarheden. Je leert hooguit beter dansen met je demonen.

Wat ik de laatste jaren geleerd heb, is dat onvrede, schaamte en duister net zo goed bij me horen als hoop, optimisme en licht. De sterren hebben de nacht nodig om tevoorschijn te komen -hoewel ze er natuurlijk al waren, want wie tevoorschijn kan komen was er al, zelfs voor een baby een zaadcel werd was het al ergens- en het hart heeft diepte en donkerte nodig om het licht te kunnen bergen. Je moet niet van de dag verlangen dat hij eeuwig duurt, hij wil ook af en toe vakantie. En wie op vakantie gaat kan terugkomen, tenzij er een vulkaan uitbarsting is en de rook het zicht vertroebelt voor de piloot, zoals acht jaar geleden in IJsland. Maar zelfs dan is er nog zoiets als een bus of een boot.

Hier een foto van een platgereden kikker die nu voor eeuwig disco dansjes doet met zijn pootje in de zij. Ik nam hem mee tijdens een wandeling met een goede vriendin. Hij past wel bij het verhaal, dacht ik zo. Hoop dat je er iets in vindt. xx