Mijn vader is meubelmaker.
Als kind bouwde ik torens van zijn blokken en
sliep ik in een bed van zijn hand. Mijn ouders eten nog steeds aan een grote tafel
bestaande uit oude balken van hun vorige keuken.
Hout is fijn. Het ruikt lekker, je kan er van alles mee maken en het doet ook nog eens je kachel branden.
Soms verstoppen zich er vogels in, zoals vandaag.
Zij
Ogen die overal door
heen lijken te kijken
met glas niet te breken
boven iedereen uit
een vleesetende bloem
met wimpers als waaiers in een
zonloze zomer
glimmende puntjes
in goudgroen lava
geen afkeer te velen
geen bed mee te delen
jaloersmakend nonchalant
een vleesetende bloem
met wimpers als waaiers in een
zonloze zomer
ja zij is iemand die op niemand lijkt
behalve op haar moeder
die zal voortbestaan in haar
en zij zal haar verspreiden
Vandaag ben ik knetterhard van de trap gevallen in mijn nieuwe huis in Deventer.
Eerst gleed ik nog rechtop als een drilboor de treden af, later knalde ik met mijn kop naar voren tegen een plaat. Tijdens de val had ik een stoffen tasje met daarin wierookstokjes in mijn hand en dacht ik: “Ik hoop dat ze niet breken.”
Ze zijn met een flinke bult geluk niet gebroken en ik ook niet. Toegegeven; mooi is hij wel, die trap, met daarop Tonny.
Sinds oktober 2014 zijn we met NNENN aan het repeteren bij Productiehuis Oost-Nederland.
Hierbij een fotoserie van wat er zoal gebeurt tijdens die repetities:
Het maken van een eerste logo van dominosteentjes
Schrijven tussen de foto’s
Nieuwe beats en sounds maken
Bonen eten
Synthesizers pimpen
Uitgeput raken
Vanmorgen heb ik met verkleumde vingers foto’s gemaakt van een fietstocht naar het Havenkwartier in Deventer.
Ik kwam van een oud oversteekbord
via een baby met konijnenoren
langs een kleurige luidsprekerpaal
en een hulpmiddel voor mensen zoals ik
uit bij het idyllische beeld van spiegelende woonboten.
Tags: avontuur, fiets, reizen, serie, spiegeling
Vandaag hebben we met NNENN een hele bijzondere fotoshoot met fotograaf Menno van der Meulen gehad. We zijn onder de indruk van het resultaat. Op het station van Deventer maakte ik een foto van Tonny, zijn koffie, een arm die in zijn neus graait en een verdwaasde man op de achtergrond.
Tonny, koffie, man en arm in neus
In Deventer vond ik een croissantstruik. Ik heb het niet geproefd; hij leek me nog niet rijp.
Net moest ik bellen naar een bedrijf om een afspraak te maken voor het ophalen van mijn geiser, omdat mijn woning binnenkort gesloopt wordt. De vrouw die ik aan de lijn kreeg was vriendelijk en nieuwsgierig.
“Je woont anti-kraak dus en moet over 6 dagen je huis uit.”, constateerde ze. “Waar ga je hierna dan naartoe?” Ik antwoordde dat ik nog geen idee heb. “Oh jeetje”, klonk het. Toen ik haar vertelde dat ik ondanks alles vertrouwen heb dat ik iets zal vinden, zei ze:
“Misschien zie ik je nog eens in een kasteel en denk ik: dat wil ik ook wel!”.
