Tag: deventer

#3 De IJssel – Overvloed

22 september, 2015

Afgelopen zaterdag was het bijzondere Overvloed festival.
Dit was opgezet in het kader van het heuglijke feit dat de IJssel “af” is;
de bouwwerkzaamheden zijn klaar, tijd voor een feestje dus!
Ik had de eer, mijn nieuwe gedicht over de IJssel voor te dragen vanaf bovenin een toren vanwaar je over het festival kon uitkijken. Aan het eind liet ik papieren vliegtuigjes naar beneden zoeven waar het gedicht op stond geschreven. De vele kinderen onderaan renden erop af alsof het om pepernoten ging.
Ik hoop dat Overvloed een jaarlijkse traditie wordt.


De IJssel 

We hebben haar taille losgemaakt
ze mag weer vrijuit ademen
ze wentelt zich om en om in zichzelf
de breedste schepen kan ze dragen

We nestelen ons in het zand
van haar weids gemaakte oevers
we kietelen haar oppervlak
met pas gelakte nagels

Oh zij, reislustig tranendal dat
eeuwen voor ons heeft overleefd
is talloze malen bezien en bezongen
een jaar is voor haar
een vluchtige droom

Geen warme huid of schaterlach
zal haar ervan weerhouden
zich over je te buigen
om jou te zuigen in haar stroom

Hierbij nog een foto van mijn voordracht gemaakt door Rob Kramer:

Johanneke bij Overvloed

Tags: , ,

Het surreële in de werkelijkheid

15 september, 2015

Ik houd enorm van het surreële in de werkelijkheid. Daarin schuilt voor mij nog een magie die ik niet vind wanneer ik de dingen voor lief neem; Wanneer ik een etalageruit enkel als een etalageruit beschouw in plaats van als bijvoorbeeld een mogelijkheid om de gebouwen en de ladder met elkaar te verenigen en zo buiten naar binnen te halen en vice versa, zoals in deze post.
Net als bij het schrijven moet ik continu verder kijken dan ik op het eerste gezicht dacht, net iets meer vragen stellen; Waarom trekt juist dit beeld mijn aandacht? Wat vind ik er eigenlijk bijzonder aan? Waar doet het me aan denken? Hoe kan ik dat wat er bijzonder aan is naar voren halen? etc.

Anyway, hier de foto

IMG_5360

Tags: , ,

Tijd voor Taal

11 september, 2015

Soms moet je iets schrijven wanneer het vers is, zodat de details van de indruk niet de kans krijgen om te vervliegen. Daarom schrijf ik dit nu. Vanmorgen heb ik in de bibliotheek een workshop gegeven. Het was in het kader van de week van de alfabetisering en daarnaast was het onderdeel van het Taalcafé dat daar wekelijks plaatsvindt. Het Taalcafé is een initiatief om mensen van verschillende culturen met elkaar in verbinding te brengen. Ik had geen idee wat ik kon verwachten; Ik wist alleen dat er mensen op af zouden komen die het Nederlands beter onder de knie wilden krijgen, dat ik een paar gedichten zou voordragen en een workshop zou geven over taal.

Rond 9:00 druppelden de eerste deelnemers binnen. Ietwat verlegen keken ze uit hun ogen. Ze leken wat bang om van zich te laten horen en wisten op hun beurt niet wat ze van mij konden verwachten. Ze kwamen van het AZC (asielzoekerscentrum) in Schalkhaar en waren allemaal ergens anders geboren, de een in Ethiopië, de ander in Syrië, weer een ander in Kroatië etc. Gerangschikt op hun beheersing van het Nederlands gingen ze in groepjes aan tafels zitten en ieder groepje had een begeleider die dingen kon vertalen wanneer ik te snel praatte of onbegrijpelijk was. Toen iedereen zat, stelde ik me voor en zong ik een liedje. Ik zag ogen oplichten, dat was mooi om te zien. Toen ik twee gedichten had voorgedragen, was het tijd voor actie van hun kant. Ik vroeg ze om het woord “taal” in hun eigen taal te zeggen en riep mensen naar voren, maar ze begrepen me verkeerd; Ze begonnen de groep in hun eigen taal toe te spreken. Dat was eigenlijk nog veel interessanter dan zo’n los woordje. Zo kregen we allemaal de kans om die vreemde klanken te horen. Ik vroeg ze om te vertalen wat ze hadden gezegd en hoorde opvallend vaak de woorden: “Ik ben dankbaar om hier te zijn” -al zal ik natuurlijk nooit weten of dat werkelijk is wat ze zeiden; sommigen van hen keken wel erg stiekem naar hun vrienden terwijl ze praatten- ;)

Later deden we een associatie oefening op het begrip “tijd” waarbij ik hun associaties op het bord schreef. “vakantie” en “te laat” waren favorieten. De laatste opdracht was om die losse woorden met elkaar te verbinden en daar verhaaltjes van te maken. Toen begon het echt; Iedereen kwam met zijn eigen associaties en zijn eigen manier van schrijven. Ik merkte dat de groep gaandeweg losser werd en dat de mensen geleidelijk meer over zichzelf met mij en met hun tafelgenoten deelden. Een jongen eindigde zijn verhaal met de zin “In de ochtend word ik wakker”. Hij wist niets meer te vertellen. Ik vroeg hem wat hij dan deed als hij wakker was. “ontbijten” zei hij, waarop ik hem vroeg wat hij dan at. “een tosti!” riep hij uit, blij dat hij weer een nieuwe richting voor zijn verhaal had. Toen Mulu zijn verhaal voor zou dragen, vroeg hij me of ik er piano bij wilde spelen. Dat deed ik en plots begon hij tot ieders verrassing te zingen. Hij keek lichtelijk rebels en trots als antwoord op onze verbaasde blikken. Zijn lied was in allerlei kwart tonen. Mijn (westerse) harmonieën waren niet toereikend, waardoor ik er maar gauw mee ophield. Toen hij uitgezongen was, wilde hij schielijk naar zijn stoel lopen, maar we hadden hem door en ik vroeg hem zijn verhaaltje voor te lezen. Dat deed hij verlegen, een heel verschil met de manier waarop hij gezongen had. Na hem kwam Vladimir, een oudere man uit Armenië die, sinds ik hem had verteld dat mijn opa een beetje Armeens bloed had, een ontembare stroom van verhalen aanboorde over Armenië, de ark van Noach en de sneeuw op de bergen bij zijn huis. Hij was de verteller van de groep. Hij liep naar het bord, ging klaar staan en begon toen ook te zingen. Trefzeker was het. Troostend. Als laatst droeg een vrouw voor. Ze had met haar tafel een gedicht gemaakt. De flarden die ik me daarvan herinner zijn: “Kinderen brabbelen in hun moedertaal…  lichaamstaal, gebarentaal, het gaat om communicatie”. Dat het inderdaad om communicatie gaat, of dat nou met of zonder woorden is, besefte ik vanmorgen sterk. De muziek van de mannen waren recht mijn hart in gegaan, al kon ik geen van de woorden verstaan.
Aan het einde van de workshop kwam Mazen met ondeugende ogen en een stoer loopje -van wie ik aan het begin dacht dat hij de workshop nog weleens zou kunnen saboteren-, naar me toe. Hij nam mijn hand in zijn beide handen en zei tot drie keer toe: “ontzettend echt bedankt”. Ik zag dat hij het meende en het raakte me, omdat ik juist hem en met hem de hele groep wilde bedanken. Ik vond het zo bijzonder om te zien hoe ze zich gaandeweg het uur hadden geopend, hoe ze hun best hadden gedaan en hoe respectvol ze met me waren omgegaan.

Toen ik Mulu had zien stotteren voor het bord, onwennig met de woorden, dacht ik eraan hoe graag ik zijn onzekerheid weg zou nemen. Ik zou de mensen het gevoel willen geven dat ze alles mogen zeggen, fouten mogen maken, dat ze mogen struikelen over de woorden. Ik zou ze willen laten inzien hoe grappig en begrijpelijk het is dat ze dokter als doktor schrijven. Sommigen van hen kennen het verschil tussen de p en de b nog niet, omdat die er vanuit hun perspectief (helemaal in vergelijking met de complexiteit van bijvoorbeeld het Arabische schrift) hetzelfde uitzien. Hun “fouten” kunnen ons een heleboel leren over onze taal en ik ben blij dat ik dat vanmorgen heb mogen inzien.

11958111_458002921070389_7196698066164736613_o (1)

Tags: , , ,

#1 Ik wil over de IJssel schrijven

5 september, 2015

Vandaag ontstond mijn eerste Deventer Dichter gedicht.

Ik wil over de IJssel schrijven

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar hoor een oude heer vertellen
dat hij gister zijn eerste biertje dronk:
”Het smaakt naar azijn met bruine suiker”,
vertrouwt hij de verkoper toe.

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar koop een kaart van een chimpansee,
omdat die aan mijn nichtje doet denken
-al verwoord ik dat anders naar haar vader-

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar buiten blaast een meisje grote bellen in de steeg.
Je ziet de paraplus erin, ze zweven tot ze knappen.
Ik vind mijn camera te laat, alweer iets wat verloren gaat.

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar in de bieb daar schijnt de zon.
Ze hebben er cake op gouden bordjes
en films met dansende lijken.

Ik wil over de IJssel schrijven,
maar vrees dat het te laat is;
ga er zelf maar kijken.

—-

Tags: ,

Benoemd tot Deventer Dichter

3 augustus, 2015

Het staat in de krant dus is het waar: Sinds afgelopen zaterdag 1 augustus mag ik me officieel de nieuwe Deventer Dichter noemen. De benoeming die op Het Tuinfeest plaats vond, was bijzonder. Het raakte me wat de wethouder uit het juryrapport voorlas en ik vond het heel mooi dat de mensen in het publiek zo welwillend naar me keken, ze leken het me oprecht te gunnen. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen hoe vereerd ik me voel en hoeveel zin ik heb om aan de slag te gaan. Mijn voorganger, de zeldzaam vriendelijke 87-jarige Herman Posthumus Meyjes, vertrouwde me na afloop toe dat hij om het verschil in leeftijd tussen ons wat aan te dikken een ouderwets gedicht had voorgedragen; ik had om dezelfde reden mijn hiphop pet opgezet (en omdat ik dan iets had om onder te schuilen, omdat ik stiekem best zenuwachtig was) Al met al was het een heftige dag, helemaal omdat ik ’s avonds nog drie keer de voorstelling Andermans Bloed met Eva van Pelt in theater Bouwkunde heb gespeeld. De rest kun je allemaal lezen in De Stentor, met dank aan Liselotte Kolthof voor de foto en Harry Hekkert voor het artikel.

PS: Het is niet mijn bedoeling om de markt in Enschede af te kraken; dat het er daar luidruchtiger aan toe gaat dan in Deventer op de markt vind ik juist leuk!

20150803-De-Stentor---Onontdekt-pareltje-aan-de-IJssel-(web)

Tags: , ,

Crowdfunding album

18 juli, 2015

Sinds een tijdje doen we met NNENN aan crowdfunding voor ons album. Dat doen we via crowdfundingorganisatie Voordekunst. Hierbij een filmpje:

Tags: , , , , ,

Zonsondergang aan de Ijssel

29 juni, 2015

Zonsondergang Ijssel

Tags: , ,

Poort naar een andere wereld

29 mei, 2015

doorgang water

Tags: , , ,

Zonsondergang bij de IJssel

2 mei, 2015

Het was een uur of 19:00. Ik besloot met de fiets de IJssel te gaan volgen om plekken te treffen  waar ik nog niet eerder was geweest en kwam uit bij een straatje voor de productie van autobanden met aan het einde een hek en een jongen in een auto. Hij groette vriendelijk en vroeg me wat ik daar deed. Ik zei hem dat ik de rivier wilde volgen tot waar ik hem nog niet kende, waarop hij me toestond, door het hek te gaan, ondanks het Verboden Toegang bord, omdat hij lid was van de kanoclub die daar zit en omdat de eventuele mensen daar het vast prima vonden.
Ik zette mijn fiets aan een paal, liep een soort heuvel op en zag toen aan de linkerkant het water uitmonden in brede stromen, zoals ik dat normaal enkel vanuit de trein heb gezien. Aan de rechterkant was de zon net bezig, onder te gaan. Net of ze op mij had gewacht. Er waren geen mensen meer, ik vroeg me af wie er op dat moment met me mee keek, of er wel genoeg bewondering is voor dit wonder dat toch elke avond maar weer plaatsvindt.

Zonsondergang Deventer

Tags: , , , , ,