Ontmoetingen

Nagenieten van Het Tuinfeest

18 augustus, 2016

Voor ieder die wil nagenieten van Het Tuinfeest hierbij een sfeerimpressie van de Iordenstuin door de enige echte Isabelle Renate la Poutré!

Tags:

Deventer dichter platform

12 augustus, 2016

Tadaa! Hierbij het filmpje van de opening van het Deventer dichter platform tijdens Het Tuinfeest! De maker van het filmpje is niemand minder dan Isabelle Renate la Poutré. Het platform is gemaakt door Harco Rutgers in opdracht van Productiehuis Oost-Nederland.

Tags:

Samen met Herman in De Stentor

30 juli, 2016

Vandaag verscheen in De Stentor een dubbelgesprek tussen voormalig Deventer dichter Herman Posthumus Meyjes en mij. Herman is een bijzondere man die me met zijn kranige joie de vivre telkens verrast. Het was een geanimeerd gesprek waarin de dood als gespreksonderwerp niet zelden om de hoek kwam kijken. Tijdens Het Tuinfeest zal ik het splinternieuwe Deventer dichter platform openen in de vorm van een website waarop de gedichten, biografieën en foto’s van alle Deventer dichters tot nu toe zijn verzameld. Dit interview zal er ook een plek krijgen.

Deventer Dichters in gesprek

Tags: , , , ,

Johanneke ontmoet in de Iordenstuin

22 juni, 2016

HET MAG NAAR BUITEN: Dit jaar ben ik gastprogrammeur van Het Tuinfeest 2016 dat op 6 augustus gaat plaatsvinden in lieflijk Deventer! Onder de naam: “Johanneke ontmoet in de Iordenstuin” ontvang ik in mijn eigen tuin muzikanten en dichters die ik bewonder. Sommigen van hen ken ik enkel van hun bundel(s) of album(s), met anderen is het een prettig weerzien. Met een aantal van hen bestijg ik het podium om een interview te houden (met voormalig stadsdichter van Groningen, Joost Oomen) of samen iets te vertonen (Martijn Benders en Spinvis). Los van de samenwerkingen zal ik ook solo optreden en de splinternieuwe Deventer Dichter website presenteren. Volgens mij gaat het super gezellig en bijzonder worden, maar oordeel vooral zelf!

Programma:

16:15 – 16:30 uur Opening door Johanneke ter Stege
& presentatie nieuw platform Deventer Dichter
16:45 – 17:00 uur Judith Herzberg
17:15 – 17:30 uur Ingmar Heytze
17:45 – 18:00 uur Johanneke ter Stege & Joost Oomen (interview en voordracht)
18:15 – 18:30 uur Çestmir Bergsma
18:45 – 19:00 uur Johanneke ter Stege & Martinus Benders (muziek en voordracht)
19:15 – 19:30 uur Roos Rebergen
19:45 – 20:00 uur Kira Wuck
20:30 – 21:00 uur Johanneke ter Stege & Spinvis (muziek en voordracht)
21:15 – 21:30 uur Amber-Helena Reisig
21:45 – 22:00 uur Kees Spiering
22:15 – 22:30 uur Johanneke solo (muziek en voordracht)
22:30 – 22:45 uur Klaske Oenema
23:00 – 23:05 uur Afsluiting

CONFETTIFEEST

Tags:

samenwerking met Irvinx

6 juni, 2016

Door ontwerper Irving Vorster van Irvinx werd ik een paar maanden geleden benaderd of ik een van zijn zeven muzen voor zijn muzenproject Roadcouture zou willen zijn. De bedoeling was dat hij iets op maat zou ontwerpen naar aanleiding van gesprekken die we zouden voeren en dat ik gefilmd zou worden met de kleding aan in een auto die hij bij de outfit zou zoeken. Bij iedere muze een andere stijl en film was het idee. De film zou gemaakt worden door fotograaf Menno van der Meulen die onder andere onze NNENN persfoto schoot. Ik heb niet lang na hoeven denken om ja te zeggen, het leek me een super tof idee; ik vind het werk van Irving erg bijzonder en heb alle vertrouwen in Menno. Naast mij zijn o.a. singer-songwriter Lavalu en PR-heldin Jennifer Delano benaderd. Inmiddels heb ik de outfit aangehad, ben ik een uur in de visagie geweest, heb ik voor het eerst in mijn leven op stilettohakken gelopen en zijn de beelden geschoten. Ik moest hard aan komen scheuren op kiezels. Dat was leuk. Ik mag er niets over zeggen of laten zien, behalve dan mijn overbelichte, zorgvuldig beschilderde oog.

Hanne oog

Tags: , ,

Spreker op Booster festival

4 juni, 2016

Een tijdje geleden werd ik benaderd of ik spreker zou willen zijn op het Booster festival in Enschede. Het ging om een panel over faalangst. Dat leek me best spannend en dat bleek het helemaal niet te zijn, juist omdat we zo open naar het publiek mochten zijn. Dit resulteerde erin dat het publiek ook open naar ons was, heel fijn. Hier een filmpje gemaakt door o.a. Martijn van Hese van de Partij voor Cultuur waarin het Booster festival aan bod komt en vanaf 1:08 mijn reactie op het faalangst-spreker zijn achteraf.

De PVC op Booster’s Muzikantendag from Partij Voor Cultuur on Vimeo.

Tags: , , , , ,

Solo reis in beeld

23 mei, 2016

De afgelopen week was ik op een solo tripje om vrienden te bezoeken en tot rust te komen. De combinatie vrienden bezoeken en tot rust komen is niet altijd een hele goede match, maar ik kwam wel opgeladen thuis met nieuwe ideeën, lichtere gedachtes en een heleboel beelden in mijn telefoon zodat ik thuis rustig terug kon zien wat ik had beleefd. Hier een impressie.

Solo trip

 

Met Tonny bij PvC-TV

27 april, 2016

Zondag 24 april was ik met Tonny te gast bij opnames van PvC-TV, het televisie programma van de naar eigen zeggen grootste onverkiesbare partij van Nederland, de Partij voor Cultuur, opgericht door theatermaker Martijn van Hese. Het spektakel vond plaats in de loods van kunstenaar Ronald A. Westerhuis. We speelden er ons nieuwste nummer I’m Ready dat we -oh ironie- de nacht ervoor hadden afgemaakt en mochten aan tafel plaatsnemen met kunstenaar Rob Scholte en Ronald Westerhuis, programmamaker Eric Blom en Martijn als gespreksleider. Ik kijk enorm uit naar de eindmontage. Hier een beeld gemaakt door Henri Paarhuis die het licht en geluid voor zijn rekening nam.

Door Henri Paarhuis

#6 De mensen van het wagenkamp

12 maart, 2016

Een tijdje geleden werd ik gevraagd als Deventer boekenweekburgemeester. Het thema van dit jaar is Duitsland. Aangezien ik van lezen houd en van Duitse literatuur van onder andere Hermann Hesse, zei ik ja. Boekenweekburgemeester houdt in dat je bij allerlei lezingen, films en optredens in het kader van de boekenweek aanwezig bent met een ambtsketting om je nek, bestaande uit een keten van kleine boekjes. Vandaag was de officiële benoeming in de bieb onder het genot van bier en bratwurst. Ik droeg er mijn nieuwe gedicht voor, geïnspireerd op een vakantie in Keulen, toen ik met Soraya terecht kwam in een woonwagenkamp:

 

De mensen van het wagenkamp

In alles zijn ze autonoom,
de mensen van het wagenkamp.
Ze wonen in het grensgebied
van stad, natuur en industrie,
een zelfgekozen utopie van
zonnebloemen, gras en modder,
stil bezoek en wilde honden.

Ze gunnen zich de meeste tijd
van alle mensen die ik ken;
ze koken soep op open vuur,
ze eten zelfgemaakte jam.

Ze douchen in de buitenlucht
met opgevangen regenwater,
slepen laarzen door de klei
en ondergaan de kou gelaten.

Uit ongenoegen met de staat
ontstaat bescheiden protesteren;
ze graven ’s nachts containers leeg,
soms gaan ze in de stad jongleren.

Het kind dat opgroeit rond de wagen
ontdekt vanzelf de zwaartekracht.
Het scharrelt onverstoorbaar rond
totdat het valt en zich bezeert,
zodat het leert, zichzelf te dragen.

 

IMG_9547

Praten met het donker

7 maart, 2016

Sinds ik me kan herinneren ben ik bang voor het donker. Als mijn ouders me toen ik klein was vroegen, iets uit de kelder te pakken, moest mijn broertje mee. ‘s Avonds in het donker op de fiets naar huis vind ik nog steeds niet fijn. Waar ik nu woon moet je voor de douche en de wc een trapje af door het trappenhuis. Er zijn momenten dat ik douchen of naar de wc gaan ’s avonds beangstigend vind en eenmaal beneden vlug achter het douchegordijn kijk of er niemand staat. Ik kijk ook regelmatig op het plafond of daar niet iets of iemand hangt. Wanneer ik op de wc zit, schiet soms de gedachte door mijn hoofd dat een krokodil omhoog zou kunnen bijten. Het klinkt belachelijk en een beetje beschamend als ik het zo typ, maar het is waar.

Een tijdje geleden voelde ik me nogal slecht. Ik was bang voor alles en niets tegelijk en voelde me gevangen in mezelf. Na gesprekken met Tonny en Sam over het donker leren accepteren besloot ik iets te doen wat ik eigenlijk niet durf en zo geschiedde: Ik ging op de toiletpot zitten met de deur op slot en het licht uit. Er zitten geen ramen in onze wc, dus als het donker is, is het ook echt donker. Mijn vriendin Soraya had eens gezegd dat ik mijn gevoelens moet accepteren en er ruimte voor moet maken. Dat zou ik maar eens proberen; ik had toch niets te verliezen en in je eigen wc zitten met de deur op slot is een veiliger manier om het donker te leren omarmen dan wat mijn moeder vroeger deed: ’s nachts in een verlaten gebouw met een seriemoordenaar praten. “Ik geloof dat mijn interesse voor de menselijke psyche daar is geboren”, zegt ze daarover. Ik ben blij dat het haar uiteindelijk is gelukt, mijn moeder te worden.

Het eerste wat ik merkte in die donkere wc was dat het niet uitmaakt of je ogen in het donker dicht of open zijn; je ziet toch hetzelfde zwart. Dat was een benauwende ervaring, alsof ik blind was geworden. Ik wilde gauw het licht aandoen om te checken of ik nog kon zien, maar kon me bedwingen. Ik bleef in het donker zitten met het hart in mijn keel en zei hardop: “Kom maar, angst, er is ruimte voor je.” Dat liet angst zich geen tweede keer zeggen. Het was vreeswekkend hoe het zich openbaarde in de ruimte; als een monster gemaakt van zilveren slierten die steeds kwaadaardiger gezichten vormden. Toen ik angst alle ruimte had gegeven die ik kon geven, zwakte het af.

Daarop sprak ik woede aan: “Kom maar, woede, kom maar met alles wat bij je hoort en alles wat je in wezen bent; kom maar in de vorm van onmacht, teleurstelling, frustratie en koppigheid”. Bij woede verscheen er onweer in de lucht. Felle flitsen die de grond omploegden en er insecten uit lieten kruipen. Woede had behoorlijk veel ruimte nodig. Meer nog dan angst. Misschien omdat angst van nature veel ruimte van me krijgt.

Hierna was het de beurt aan verdriet. Verdriet dat minder wild is dan woede, maar dieper voert. Ze verscheen in de vorm van een riviertje met grashalmen die meebewogen met de stroom. Verdriet is pijn zonder bodem, maar kan als het ruimte krijgt transformeren tot het vermogen, met volle aandacht naar iets te kijken en de diepte ervan in te zien.

Toen angst, woede en verdriet de ruimte hadden gekregen wilde ik het lichter maken. Ik sprak hoop aan. Hoop hoorde me niet. Ik probeerde het liever te vragen, maar hoop bleef afwezig. Ik vroeg aan angst, woede en verdriet: “Jongens, help hoop eens uit mijn hart te klimmen, doe het met warme handen, anders schrikt ze. Hoop is klein en weinig gewend.” Met een beetje gemopper van woede lukte het om hoop naar buiten te halen. Ze was een lichtblauw, doorzichtig ballonnetje ter grootte van een grapefruit dat onhandig in de ruimte zweefde. Ik zei dat er ruimte voor haar was. Ze werd iets groter, maar overtuigend was het niet. Ik besloot het te accepteren en vertrouwen aan te spreken. Met hulp van vertrouwen zou hoop het wellicht makkelijker vinden om te groeien.

Als er iets is wat ik mis in mijn leven, is het vertrouwen. Het maakt niet uit hoeveel mensen me steunen; ik blijf het in twijfel trekken. Toen ik vertrouwen aansprak gebeurde er lange tijd niets, maar doordat hoop ten slotte ook naar buiten was gekomen bleef ik volharden. Op een gegeven moment zag ik een mandje voor me met een doffe zwarte slang erin. Het zat in mijn buik en deed me denken aan sprookjes van vroeger over fakirs die met hun gefluit slangen uit mandjes laten kruipen. Ik werd al moe bij de gedachte dat ik in een donker mandje in iemands buik lig terwijl de tijd verstrijkt en ik ook in de zon door het gras zou kunnen glijden op zoek naar muizen of kuikens. Ik zei tegen slang: “Ik snap dat je een beetje lui bent geworden van dat liggen in je mandje, maar ik beloof je dat je huid, die nu zo dof en donker is eenmaal buiten alle kleuren van de regenboog zal aannemen. Buiten is een stuk meer te beleven dan in je mandje in mijn buik.”

Vertrouwen schudde zijn kopje en liet een donkerrood tongetje naar buiten krullen. Ik vroeg woede, verdriet en angst om hulp, maar die wilden me niet helpen; dit moest ik alleen doen. Ik vond dat ik lang genoeg geduldig was geweest en gaf vervolgens ongeduld de ruimte. Ongeduld besloot dat ik vertrouwen moest dwingen naar buiten te komen, waarop ik begon in te ademen via mijn neus en uitademen door mijn mond, steeds dieper. Beetje bij beetje kwam vertrouwen naar buiten. Ik voelde me als een clown die vlaggetjes uit zijn mond tovert. Toen vertrouwen zover naar buiten was gekomen dat ik hem voorbij mijn neus kon zien, zag ik dat hij doorzichtig was geworden. Hij was dikker dan toen hij in zijn mandje lag en gaf licht zoals de maan licht geeft. Ik moest blijven uitademen tot hij helemaal uit mijn mond was gekropen. De geboorte van vertrouwen was een feit. Het ging om me heen cirkelen en ik voelde mijn handen en voeten tintelen. Bloed begon weer door mijn lichaam te stromen en het donker werd minder duister. Alsof ik nu zelf licht gaf. Het deed me denken aan de afbeelding die je vaak bij een apotheek ziet staan, zo’n slang die kringelt om een stok. Zo eindigde het.

Ik deed het licht aan en moest wennen aan alles wat ik zag; het gezicht dat me aankeek in de spiegel leek van iemand anders, de verhoudingen van de dingen leken verschoven (de traptreden waren plots zo grof en lomp) en alle kleuren vloekten met elkaar. Net of ik door een vreemd Instagram filter in de ruimte keek. Het duurde een tijdje voor ik weer aan de dingen was gewend.
Als het donker is kun je enorm veel ruimte maken aan de binnenkant van je hoofd, terwijl je met het licht aan steeds wordt afgeleid door de dingen die je om je heen ziet. Gelukkig maar dat nacht bestaat en dat je lampen uit kunt doen. Ik raad iedereen aan eens met het donker te praten.

Tags: , , , , , , , ,