Een tijdje geleden ben ik door Popsport benaderd om coaching te geven. Mij werd singer-songwriter Rosalie Meijer toegewezen en dat beviel ons beiden zo goed dat we met elkaar samen blijven werken nu ze het landelijke traject in gaat. Ik merk dat ik een-op-een lesgeven superleuk vind en herken veel van mezelf in haar, dat maakt dat ik dingen kan zeggen die werken en dat maakt het inspirerend om te doen. Ze is enorm gemotiveerd, wat het vuur in mij ook aanwakkert, een mooie wisselwerking. Gisteravond was ik op weg naar Utrecht. Daar zou ik samen met andere landelijke coaches via Popsport een coaching om coaching te geven van Jack Pisters krijgen. Eenmaal in Utrecht besloot mijn telefoon om de navigatie opeens uit te schakelen. Het regende enorm hard. Ik kon de organisatie niet bellen, want ik had hun nummer niet. Net toen ik dacht: shit, wat nu?, kwam vanaf de roltrap Minem, een meisje dat ik uit Utrecht ken, aangelopen. Het was grappig en heel fijn. Ze kon me de weg vertellen en wenste me succes. De coaching was leerzaam en het was leuk om de andere coaches te leren kennen. Gaaf om van anderen te horen wat zij belangrijk vinden in het lesgeven, samen te concluderen hoe moeilijk het soms is, los te laten hoe je zelf iets zou doen en enkel te kijken wat voor de act die jij coacht werkt en te leren hoe je om kan gaan met een band dynamiek waarin de bandleden allemaal hun eigen mening en niveau hebben. Ik bleef nog wat na plakken en zag toen tot mijn schrik dat ik nog maar 14 minuten had voor de laatste trein naar Deventer zou vertrekken. Ik sprintte  als een gek naar het station. Daar wilde ik inchecken, maar bleek mijn saldo te laag. De OV oplaad machines stonden een heel stuk terug. Ik had er geen tijd meer voor, dus rende naar de trein in de hoop dat het toch op de een of andere manier goed zou komen. Totaal bezweet kwam ik aan, net op tijd. Ik wendde me tot de conducteur en legde mijn situatie uit. Die zei dat ik dan bij hem een kaartje moest kopen met €35,- boete. Ik baalde een beetje van mijn eerlijkheid en zei “oké”, waarop hij me nog eens aankeek en zei: “Ik zal zien wat ik kan doen, ga maar zitten.” Bij het controleren van de kaartjes deed hij net of ik er niet was, heel lief. Ik ontmoette een leuk meisje in de trein die enorm van electronische muziek bleek te houden en me mierzoete rosé aanbood en ik bedacht me dat de wereld zo slecht nog niet is.