3 september vond de feestelijke onthulling plaats van twee bronzen beelden door beeldhouwer Karoly Szekeres met een gedicht van mij erbij. Het gedicht is -supercool!- gehakt in steen onderdeel geworden van de bestrating voor het Geert Groote Museum aan het Lamme van Dieseplein in Deventer.

Hoe dit zo?
In 2011 vatte Stichting Beeld Geert Groote het plan op om een standbeeld te laten maken ter ere van Geert Groote, ‘de grootste Deventenaar ooit’ en grondlegger van de Moderne Devotie. Er moest ook een gedicht bij, vonden ze. Ze zijn na een heel selectieproces uitgekomen bij beeldhouwer Karoly Szekeres en ondergetekende. Het beeld werd twee beelden; twee volgelingen van Geert Groote. Het gedicht dat ik schreef is officieel mijn laatste gedicht van mijn stadsdichters periode. Ik heb me laten inspireren door alles wat ik te weten kwam over Geert Groote en ik heb de kern van zijn leer proberen te vertalen naar iets wat ook in deze tijd toepasselijk is. Hieronder het gedicht.
De foto’s zijn gemaakt door Roely Oldenhuis.
—––––––––––––––––––––––———-––––––––––

Lessen van Geert Groote

Schrijf en spreek in klare taal
Leef je eigen regels na
Wees een brug die beide oevers
met elkaar verzoenen kan
Zoek hoe ver je blik kan reiken
Weiger weg te kijken

Met dank aan Erna Lammers van De Stentor Deventer is mijn slotgedicht getiteld Deventer, dat ik tijdens de officiële overdracht van het Deventer Dichterschap voordroeg op Het Tuinfeest, als filmpje verschenen. Mét ondertiteling! Dan kun je het nog even rustig terug luisteren en zien. Deventer, bedankt voor de twee pracht jaren. Wibo, heel veel succes en plezier de komende tijd!

Gister droeg ik tijdens Het Tuinfeest alweer het stokje over aan mijn opvolger Wibo Kosters. Hierbij mijn slotgedicht. Het was een eer om stadsdichter van Deventer te mogen zijn en ik heb genoten van alles wat op mijn pad kwam. Op 10 oktober presenteer ik in Theater Bouwkunde mijn bundel met (stads)gedichten, songteksten en een solo EP. Tot dan!

Deventer

Je was de liefste onbekende
in gedroomd vakantieland,
bezaaid met zonnige boetiekjes
waar de kerkklok trage uren slaat.

Ik heb gedanst op al je pleinen,
tastte je straten en je steegjes af.
Ik baadde pootje in de levensader
die jou ooit bestaansrecht gaf.

Je gaf je mensen aan me prijs
zodat ik jou kon lezen.
Ik sprak verdwaalden en verdwaasden,
bezielden en verweesden,
en trof de dwarse denkers
uit je sprekende verleden.

Soms werd je me teveel,
dan klonk mijn lofzang als een noodkreet:
Hoe van al die losse schakels
pure chocola te maken?

Je bent de kleuters met de skelters op de Brink,
de menigte die samenkomt in tijd van rouw,
de hoer die kalmpjes rookt in haar portaal,
de man in pak met paling voor zijn vrouw.

Je bent de kerk die veel te groot is voor zijn rol,
de IJsselstroom die schitterend door het landschap voert,
de geur van koek die ‘s morgens in de lucht hangt;
en ik, je aangenomen kind, niet langer een toerist.

Als ik moegepraat en uitgestreden
van mijn trip door opgefokte steden
bij je thuiskom,
staan je huizen aan de Wellekade
als ouders aan de eindstreep, klaar
om mij naar bed te dragen.