Afgelopen vrijdag avond had ik een probleem. Een Groot Probleem.
Ik had namelijk geen vervoer naar het optreden in LUX, Nijmegen de volgende dag en de piano de trein in sjouwen is geen optie; daar is hij te groot voor.
Na een kort moment van radeloosheid kreeg ik een ingeving; ‘Waarom’, dacht ik, ‘stop ik de piano niet in mijn loop station?’. ‘En waarom laat ik niet eens wat improvisatie toe op het podium?’ Zo gezegd, zo gedaan. Nachtwerk werd het. Gewapend met mijn zingende zaag, loopstation en een leeg schrift nam ik de volgende dag de trein naar Nijmegen. Onderweg schreef ik over de recente inbraak in mijn huis en mijn lievelingsfilm The Science of Sleep. Tijdens de soundcheck probeerde ik de teksten op de muziek in mijn loop station en het klikte wonder boven wonder in elkaar. Het heeft tot een prachtige recensie van Rob Comans geleid, waarin onder andere: “Ter Stege’s teksten … klinken alsof een oude ziel is neergedaald in haar jonge lichaam.” te lezen valt. De komende tijd zal ik mijn loop station vaker gebruiken, dit smaakt naar meer.
